20. Come

music?

Draco wszedł do „Gist” szybkim krokiem. Rozsiadł się wygodnie na barowym stołku i czekał, aż ktoś zwróci na niego uwagę. Z zaplecza pospiesznie wyszła barmanka, strącając przy okazji szklankę stojącą obok

-Powoli Ann, ja poczekam

-Och, gdybym wiedziała, że to Ty, to tak bym nie biegła.- odpowiedziała uśmiechając się przyjaźnie, po czym zaczęła zbierać odłamki szkła- Wszystko dobrze?

-Jasne, ale marzę  o kawie

-Robi się. Jak u rodziców?

-Wiesz jacy są- westchnął chłopak- Ciągle się zamartwiają, chcą żebym wrócił, ale na szczęście nie nalegają

-Myślałeś o tym?- spytała Ann stawiając przed nim filiżankę z mocną kawą

-O czym?

-No…żeby wrócić

-Chyba jeszcze jest za wcześnie. Wiem, że minęło dużo czasu, ale jeszcze nie czuję się gotowy

-Rozumiem. I tak jestem pod wrażeniem, że tak się trzymasz

-Sam bym sobie nie poradził

-Czy to miał być jakiś rodzaj podziękowania i stwierdzenia, że niesamowitym szczęściem było to , że mnie spotkałeś?- na te słowa chłopak uśmiechnął się szeroko i upił łyk napoju- Właśnie! Zapomniałabym, mam coś dla Ciebie- krzyknęła i pobiegła na zaplecze 

-Była tu taka dziewczyna, pytała o Ciebie i kazała przekazać- powiedziała, podając mu zgiętą na kilka części kartkę- Powiedziała, że to ważne.

Dracon rozwinął kartkę i jego oczom ukazała się linia cyfr, która była najprawdopodobniej numerem telefonu

-Od kogo to?

-Nie wiem- na te słowa chłopak uniósł brwi ze zdziwieniem- No…nie znam jej. Taka wysoka, długie, ciemne włosy, strasznie blada. Wyglądała na przestraszoną. Widziałam was czasami razem. Powiedziała, że będziesz wiedział o kogo chodzi

Patrzył na kartkę i zastanawiał się o co może chodzić. Podejrzewał, że to od Alei, to było bardzo w jej stylu. Powie tylko fragment tego co chce, a reszty trzeba domyśleć się samemu

-Mogę zadzwonić?

-Jeszcze się pytasz. Wiesz gdzie jest telefon- odpowiedziała z uśmiechem i wyszła by sprzątnąć i tak czyste już stoliki. Dracon był jej wdzięczny za to, że chciała mu dać trochę prywatności. Poszedł na zaplecze i wybrał numer z kartki. Nawet sygnał, który zawsze brzmiał tak samo wydawał się być niespokojny

-Słucham? – usłyszał stłumiony głos po drugiej stronie słuchawki

-Lea…? Co się dzieje?

-Przyjdź

-Coś się stało?

-Przyjdź- powtórzyła łamiącym się głosem, gdzieś w tle usłyszał dźwięk upadającego naczynia

-Alea do jasnej cholery, co się stało? – spytał przestraszony

-Boję się

-Czego? Koś tam jest?

-Przyjdź

-Coś Ci grozi? Mam kogoś wezwać?

-Boję się

-Lea posłuchaj, ja…

-Przyjdź, proszę Cię, przyjdź. Nikt mnie nie skrzywdzi…ja się tylko boję

-Ktoś z Tobą jest?

-Już sobie poszli

-Kto?

- Oni- odpowiedziała ledwo słyszalnym szeptem

-Jacy oni, o kim Ty mówisz?

-Przyjdź, zanim wrócą

-Kto ma wrócić?

-Przyjdź

-Alea?

-Przyjdź

-Lea!

-Przyjdź

-Zaraz u Ciebie będę

-Wiem- powiedziała cicho i zaczęła się śmiać

-Lea, o co chodzi?- spytał zniecierpliwiony i przerażony, ale odpowiedział mu tylko śmiech, a po chwili usłyszał dźwięk odłożonej słuchawki. Przez chwilę stał wpatrując się w jedno miejsce. Nie miał pojęcia o co chodzi, czemu chciała, żeby to on przyszedł, czemu zostawiła swój numer. Po co?  Otrząsnął się  i szybkim krokiem udał się w kierunku drzwi

-Draco!- usłyszał jak zza jego pleców woła go Ann- Co się stało?

-Nie wiem, coś chyba jest nie tak. Przepraszam, musze iść- mówiąc to wybiegł z klubu i wsiadł do swojego samochodu. Usiłował przypomnieć sobie gdzie mieszkała. Kiedyś ją odwoził, chciał jak najszybciej się  u niej znaleźć i dowiedzieć o co chodzi. Bał się, czuł się związany z Aleą. W kilka dni stała się dla niego ważna. Tak po prostu. Po kilkunastu minutach zatrzymał się pod okazałym budynkiem. Rozejrzał się dookoła. Była to jedna z bogatszych dzielnic Londynu, na jego obrzeżach. Wysiadł z samochodu i udał się w stronę jedynej klatki schodowej. Po jego lewej stronie było coś w rodzaju recepcji z portierem za kontuarem.

-Pan do kogo? – spytał oficjalnym, mało przyjemnym głosem

-Salarin- odpowiedział przyglądając mu się ze złością, tylko go zatrzymywał

-Och…tak, pani Salarin uprzedzała, że będzie miała gości. Mieszkanie na ostatnim piętrze, numer 8

-Dziękuję- odparł zimnym głosem i szybko udał się na górę. Zastanawiał się, czy faktycznie była pewna czy przyjdzie. Kim byli Ci goście ? Co się z nią działo? Zapukał cicho w drzwi, usłyszał kroki, jak zawsze stawiane z gracją. Długowłosa dziewczyna wpuściła go do środka i powolnym krokiem udała się do kuchni. Usiadła na krześle i tępo wpatrywała się w chmury za oknem.

-Lea…- zaczął spokojnie Draco siadając za nią, nawet nie zdejmując płaszcza- Co się stało?

-Znowu będzie padać- powiedziała nie patrząc na niego. Dracon był zupełnie zbity z tropu, ale stwierdził, że w ten sposób niczego się nie dowie

-To źle?

-Tak

-Wcześniej lubiłaś, kiedy padało

-Już nie

-Co się zmieniło?

-Podczas burzy jest ich więcej

-Kogo?

-Ich

-Kim oni są?

-Nie wiem

-Są tu teraz?

-Nie…Byli źli i sobie poszli

-Na co źli?

-Na mnie- mówiąc to, odwróciła się w jego stronę. Jej oczy były przekrwione i opuchnięte od łez. Co chwila przygryzała spierzchnięte usta. Nerwowo poprawiała kosmyk włosów opadający na twarz. Wciąż byłą piękna. Mimo pustki w oczach, mimo zupełnego braku sensu w tym co mówiła i jak się zachowywała.

-Czemu są na Ciebie źli?- Dracon obawiał się coraz bardziej. Miał wrażenie, że dziewczyna traci zmysły

-Nie chcieli powiedzieć, chyba się boją

-Kogo?

-Zobacz- powiedziała radośnie, wstając z krzesła- Pada, czy to nie cudowne?

Draco zupełnie nie wiedział co robić. Nie miał pojęcia, czy siedzieć, czy wyjść. Nie odchodź.

-Czemu…czemu wtedy poszłaś?

-Uciekłam?

-Zawsze uciekasz

-Chciałam sprawdzić,  czy będziesz mnie gonił

-Nie goniłem- odpowiedział cicho, jakby rozczarowany tym co zrobił

-Ale jesteś

-Wiedziałaś, że przyjdę?

-Zobacz, zrobiło się już zupełnie ciemno- szepnęła opierając czoło o szybę- Zostaniesz ze mną?

-Chcesz, żebym został?

-Nie chcę być dzisiaj sama

-Myślisz, że wrócą?

-Nie, kiedy Ty tu jesteś. Boją się Ciebie…Zostaniesz?

-Zostanę.- mówiąc to, wstał i podszedł do dziewczyny. Alea odwróciła się, popatrzyła chwilę na niego i wtuliła się w jego pierś. Zaskoczony Draco objął ją. Jeszcze bardziej gubiąc się w swoich myślach. – Lea…mam w samochodzie rzeczy, pójdę po nie, dobrze?- na te słowa wtuliła się w niego mocniej.- Zaraz wrócę

-Obiecujesz?- popatrzyła na niego wielkimi, nieszczęśliwymi oczyma

-Obiecuję- pocałował ją w czubek głowy i cicho wycofał się do drzwi, zostawiając dziewczynę w tym samym miejscu. Zimne, wilgotnie od deszczu powietrze nieco orzeźwiło jego umysł. Zastanawiał się, co się stało Alei. Dziewczyna zaskakiwała go coraz bardziej, ale tym razem się bał. O nią. Wziął z bagażnika torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami, dziękował w duchu, że nie zostawił ich w domu, po powrocie od rodziców. Ponownie wszedł do klatki, gdzie tym razem przywitał go uprzejmy uśmiech portiera. Po chwili usłyszał krzyk. Jeden z najbardziej przerażających, jakie w życiu słyszał. Rozdzierający duszę na kilka części. Krzyk pełen strachu, rozpaczy, bezradności urwał się po paru sekundach

-Ostatnio często tak krzyczy – powiedział portier

-Kto?

-Pani Salarin musi być bardzo nieszczęśliwa, ale pan pewnie wie co się dzieje.- zamilkł, gdy znowu usłyszeli krzyk, chciał dodać coś jeszcze, ale Draco szybko wbiegł po schodach i nie czekając, aż ktoś otworzy mu drzwi wparował do mieszkania. Rozejrzał się po nim, ale nikogo tam nie było. Krzyk w międzyczasie ustał. W domu czuć było jedynie ciszę, jeszcze bardziej przerażającą. Po lewej stronie zobaczył schody. Mieszkanie było dwupoziomowe. Cicho wszedł na górę, uważając, by nic sobie w ciemności nie zrobić. Usłyszał gdzieś w kącie płytki, szybki oddech. Zobaczył skuloną postać Alei

-Oni wrócili Draco…nie umiem się już przed nimi bronić

PS: Dla Marii bez której cały blog by nie istniał