18. Règles

music?

Draco popatrzył na nią z wyższością. Posłał jej nieśmiały uśmiech, lecz nie było w nim nic przyjaznego. Dziewczynę momentalnie opuściła cała jej pewność siebie. Wobec niego była zupełnie bezbronna. Wystraszyła się, zaczęła powoli, chwiejnym krokiem iść do tyłu, ale Draco nie pozwolił, by odległość między nimi się zwiększyła. W dalszym cofaniu się, Alei przeszkodziła ściana, do której teraz przylegała plecami. Od alkoholu szumiało im w głowie, żadne nie wiedziało, czego mogą się po sobie spodziewać. Mogłaby zacząć krzyczeć, ale nie chciała. Ufasz? Stali tak, w deszczu, wpatrując się w siebie, nie poruszyli się nawet o centymetr. Patrzyła mu prosto w oczy, które w tamtej chwili były zimne, jak stal. Nie potrafiła odczytać z nich jakichkolwiek uczuć, o ile w ogóle tam były. Jego wzrok był prawie nieobecny. Kim jesteś? Z kolei w jej oczach widział strach, niepewność, zaciekawienie. Nie wiedziała co zrobi, on sam nie wiedział. Niczego nie planował. Przysunął się do niej, jak najbliżej mógł. Powoli, bardzo delikatnie przesunął palcem po jej policzku. Zadrżała. Może ze strachu, a może z zimna, była w końcu zupełnie przemoczona. On gra. Alea powoli zaczynała się uśmiechać, co zbiło z tropu Dracona. Miała kilka sekund, by coś zrobić. Kilka sekund, by jakkolwiek zareagować. Lekko uniosła głowę do góry, by pokazać, że się nie boi. Że też potrafi grać. Położyła dłoń, na jego policzku, powodując, że na jego twarzy znowu pojawił się uśmiech, prawie tak demoniczny jak poprzedni. Uniosła się lekko na palcach, by delikatnie musnąć jego usta. Wiedziała, że odpowie. Położył swoją dłoń, na jej, lekko zaciskając na niej palce. Nie chciał by się odsuwała, ale nie mógł jej do siebie przybliżyć. Ustala zasady? Mógł tylko błagać w myślach, by nie odchodziła. Nie odeszła. Przyciągnęła go mocniej do siebie, zatapiając się w jego ustach. Nic jej nie obchodziło. Zupełnie nic nie było ważne. To tylko chwila. Nie myśleli o niczym, oddali się całkowicie paru sekundom. Odsunęła się od niego bardzo powoli, gdzieś w środku żałowała, że to trwało tak krótko, ale nie mogła tego pokazać. Jego oczy już nie były takie złe, wpatrywały się w nią, jakby chcąc przeniknąć jej umysł. W jej ciemnoniebieskich oczach pojawiły się małe iskierki, a niewinny uśmiech znów pojawił się na twarzy. Znów patrzyła na niego tym wyzywającym wzrokiem. Zabrała dłoń z jego uścisku, wyślizgnęła się spomiędzy ściany i Dracona, a mijając go, szepnęła cicho

-Jeszcze mnie nie złapałeś.

Szła powoli, starannie stawiając kroki. Nie była do końca świadoma tego co robi, coś nią kierowało. Jakby ktoś siedział jej w głowie i mówił co ma robić. Zdarzało się to bardzo często, ale zawsze z tym walczyła. Teraz postanowiła się poddać, pozwoliła, by co coś przejęło kontrolę. Szła, jak w amoku, wielkimi oczyma obserwując uważnie każdy ruch obok niej. Ktoś wracał do domu, ktoś z niego wychodził. Która godzina?  Znalazła się w zupełnie nieznanej jej części Londynu. Patrząc po domach, sklepach i stanach ulic, nie była to jedna z dzielnic, którymi można się chwalić. Londyn jest podzielony. Na ten piękny, w którym zawsze świeci słońce, wiecznie pełen turystów i ten prawdziwy, gdzie każdy gdzieś pędzi,  gdzie chodniki nie są sprzątane po pięć razy w ciągu dnia, gdzie nikt nie krzywi się na widok pijanego człowieka przy bramie, który leży od kilku godzin. Może leżeć, komu przeszkadza? Ludzie nie są tacy sztuczni i na pokaz, jak w centrum. Usłyszała za sobą szybkie kroki, nie odwróciła się, wiedziała, że to on. Poczuła, że łapie ją za dłoń, nie wyrwała jej. Teraz to ona się podda.

-Wiesz, gdzie idziemy?- spytał chłodnym, zupełnie nie pasującym do zaistniałej sytuacji głosem

-Wiem gdzie ja idę- odpowiedziała sucho, kładąc nacisk na przedostatnie słowo

-Obawiam się, że musisz mnie tam zabrać, to musi być bardzo interesujące miejsce

-Nic nie muszę, absolutnie nic- powiedziała tonem zupełnie pozbawionym emocji, po czym stanęła w miejscu, a Draco jedynie podniósł brew do góry, pokazując zdziwienie- Czego Ty właściwie ode mnie chcesz?- Popatrzył na nią jeszcze pijanymi oczami, przez chwilę zbierając myśli Pomocy?

-Chyba nie muszę Ci się tłumaczyć

-Myślę, że to byłoby całkiem miłe

-Od kiedy lubisz, kiedy jest miło?

-Może od teraz? Może właśnie w tej chwili zapragnęłam zmienić całe swoje życie, poglądy na świat, zachowanie, będę zupełnie inną osobą…- ciągnęła swój mało trzeźwy wywód dalej , ale Draco przestał jej słuchać. Patrzył jak z ogromnym zaangażowaniem usiłuje go przekonać i być poważna, jak co jakiś czas piorunuje go spojrzeniem, gdy parska śmiechem. Jak na jej czole pojawiają się zmarszczki, kiedy usiłuje coś wymyślić, jak kręci głową, kiedy nie podobają się jej własne przemyślenia. No dalej. Wciąż udając, że jej słucha przybliżył się do niej. Podniósł jej podbródek w górę i zmusił, by na niego spojrzała. W skupieniu przyglądała się jego twarzy, usiłując zachować powagę, jednak po chwili zaczęła po cichu chichotać, rozbawiona całą sytuacją.

-Co Cię tak bawi?

-Mnie? Och, nic- odparła, śmiejąc się, chciała coś jeszcze powiedzieć, ale blondyn przeszkodził jej, skutecznie zamykając usta. Przeszedł ją dreszcz. Wydała z siebie cichy pomruk zadowolenia, ale też zaskoczenia. Władczym ruchem przyciągnął ją tak blisko, jak tylko było to możliwe. Jedną ręką wciąż trzymał jej podbródek, a drugą objął delikatnie, stanowczo. Ten pocałunek nie był tak niewinny jak poprzedni. Było w nim więcej zaangażowania, emocji, bliskości. Był dłuższy, o wiele dłuższy. Objęła blondyna nie chcąc by uciekł, lecz on nie miał takiego zamiaru. Chciał by była przy nim jak najdłużej, nawet jeżeli mieliby stać pośrodku mokrego, brudnego chodnika, nawet gdyby mieli stać tak i marznąć, nawet gdyby ktoś ich zobaczył. Kompletnie nie zwracali uwagi na spojrzenia przechodniów, których było wyjątkowo dużo, jak na tę godzinę. Oderwali się do siebie po jakimś czasie, wciąż stojąc w objęciach

-To gdzie idziemy?- spytała po chwili zarumieniona dziewczyna, lekko drżąc

-Myślałem, że to Ty wiesz- odparł, obejmując ją mocniej, by dać jej jak najwięcej ciepła

-Zmieniłam zdanie- uśmiechnęła się delikatnie, przekrzywiając w bok głowę. Kim jesteś?  Złapał jej rękę i pociągnął w stronę przeciwną, do której szła. Szli przez dłuższy czas, co chwila któreś z nich zaczynało się śmiać, przystawali na środku drogi obserwując coś, co zwróciło ich uwagę. Alea piszczała gdy Dracon podnosił ją, przerzucając przez ramię, kiedy nie chciała iść dalej, marudząc, że bolą ją nogi. Stanęli pod dużym blokiem. Ładniejszym i mniej ponurym od tych które mijali. Dziewczyna przyglądała mu się uważnie. Usiłowała odgadnąć, czemu zatrzymali się właśnie tam. Nie był zbyt interesujący, był zupełnie zwyczajny. Draco wszedł do najbliższej klatki, nie odwracając się. Uciekaj. Wiedział, że ona zaraz do niego dołączy. Wchodził powoli po stopniach, usłyszał za sobą stukot obcasów. Przystanął i podał jej rękę. Uśmiechnął się przebiegle, po czym stanął przed drzwiami na drugim piętrze

-I co teraz?- spytała opierając się o ścianę, przyłożyła do niej rozpalony policzek

-To Ty mi powiedz- odparł, wskazując ręką, by weszła. Cicho zatrzasnął za nimi drzwi. Było ciemno, więc dziewczyna, odwracając się nie zauważyła, że stoi za nią i zatoczyła się na niego, wpadając z nim na szafę

-Ktoś tu jest pijany- zachichotała pod nosem

-I oczywiście, nie jesteś to Ty?- zapytał zapalając światło. Dziewczyna zmrużyła oczy, nie wiedział, czy usiłowała go zbesztać, czy było to spowodowane nagłym, silnym błyskiem. Po chwili, już oswojona ze światłem rozejrzała się po pomieszczeniu

-Ładnie tu- powiedziała neutralnym głosem, po czym poszła przed siebie, jak się okazało, do kuchni

-Może się rozbierzesz?- spytał głos za nią

- To propozycja, czy sugestia?- odparła kokieteryjnym tonem

-Tym razem- szepnął nad jej uchem- Zwykła troska, jesteś cała mokra, przeziębisz się. Na te słowa dziewczyna prychnęła i odrzuciła w jego stronę płaszcz. Dracon uśmiechnął się pod nosem i po chwili poszedł za nią. Siedziała na parapecie, wpatrując się na coś za oknem. Stanął więc obok niej, szukając tego, co mogłoby ją zainteresować

-Lubię słuchać wiatru- powiedziała cicho po chwili- Wiatr niesie za sobą warkot, w którym słychać coś…coś jakby ludzkie słowa. Myślisz, że chce coś przekazać?

-Kto?

-No wiatr- odpowiedziała tonem, jakby to, co mówiła było oczywiste

-Możliwe…ale ciężko stwierdzić

-Nic nie mów, słuchaj- szepnęła kładąc palec na jego ustach. Wsłuchał się dokładnie. Słyszał tylko przerażające jęki, błagania, może płacz. To tylko przypomniało mu o strasznych wydarzeniach z przeszłości, która tak bardzo chciał wymazać z pamięci, Alea natomiast wydawała się być tymi dźwiękami zafascynowana. Zamknęła oczy i oparła policzek o szybę.

-Nic nie czujesz prawda? – spytała, a właściwie stwierdziła dziewczyna

-Czuję coś, czego nie chcę

-To nie jest miłe?

-Wręcz potworne

-Chciałbyś zapomnieć?

-Tak…ale to nie jest możliwe

-Wszystko jest możliwe, jeśli w to uwierzysz

-Problem w tym, Lea, że je już w nic nie wierzę- znowu ją tak nazwał, lecz tym razem przyszło to zupełnie naturalnie

-Każdy w coś wierzy, w Boga, w miłość, w przyjaźń…wszyscy znajdą coś dla siebie

-A Ty w co wierzysz?

-Nie pamiętam

-Jak możesz nie pamiętać, czegoś, co Cię kształtuje?

-Ciężko mi teraz stwierdzić, co w tym wszystkim jest prawdą, a co pamięcią. Nie mam pewności, że zawsze w coś wierzyłam, może tak nie było a ja to pamiętam, może nie pamiętam czegoś, co było dla mnie bardzo ważne. Ciężko wierzyć w to, co było

-Chcesz powiedzieć, że wierzysz tylko w to, co będzie?

-Nie mam wyboru Draco- odpowiedziała pogodnym głosem. Popatrzyła w jego stronę, przesunęła się, by być bliżej. Nie zapominaj. Patrzyli przed siebie w milczeniu. W ciemności każde z nich widziało coś innego. Draco poczuł, że Alea coraz bardziej się  o niego opiera. W odbiciu okiennym zobaczył, że zasnęła. Najdelikatniej jak mógł zaniósł ją do pokoju, położył na łóżku i przykrył. Sam poszedł do łazienki, by wziąć prysznic i uspokoić myśli. Gdy wychodził spojrzał na zegarek. 4.48. Ich impreza przeciągnęła się wyjątkowo długo. Wszedł do pokoju i spojrzał na dziewczynę, leżała zwinięta w kłębek, a na podłodze leżały jej ubrania. Musiała się na chwilę przebudzić i je zdjąć, widocznie nie było jej wygodnie, co go właściwie nawet nie zdziwiło. Walczył przez chwilę ze sobą, ale postanowił położyć się obok, był zmęczony, a łóżko było o wiele wygodniejsze niż mała kanapa w salonie. Usnął praktycznie natychmiast. Alea przekręciła się i patrzyła na niego. Patrzyła jak jego pierś spokojnie unosi się w górę, kiedy oddycha, jak marszczy mu się nos, jak blond kosmyki opadają na czoło. Odwróciła głowę i popatrzyła na zdjęcie, stojące na stoliku, które oświetlała uliczna lampa. Śliczna, ciemnowłosa dziewczyna patrzyła na nią wesoło. Ciemne oczy miały w sobie urocze iskierki. To ona. Przez chwilę wydawało się jej, że dziewczyna mrugnęła

-Nie martw się- szepnęła do siebie- Nie zabiorę Ci go