33. Lilac

music?

Zimne, marmurowe schody. Sam ich wygląd wydawał się ostrzegać, mówić, by nimi nie iść. Poszarpany, nadpalony, ciemnozielony dywan tylko w tym utwierdzał. Tak jakby stając na pierwszym stopniu, ktoś już skazywał się na ogromne niebezpieczeństwo. Na pięknie rzeźbionych poręczach zalegała warstwa kurzu. Gdzieniegdzie wisiały przerażające i odpychające pajęczyny, zza rogu dobiegały ciche piski gryzoni, walczących o pożywienie między sobą. W tym domu prawdopodobnie bardzo dawno nikogo nie było. Wszystkie pomieszczenia zostały dokładnie zamknięte, cenne rzeczy pochowane. Tak jakby właściciel od dawna planował, że wyniesie się z domu. Coś musiało się stać. Jaki człowiek zrezygnowałby z pięknego pałacu,  położonego na skraju wielkiego, pięknego lasu. Kilkanaście metrów za ogrodzeniem spokojnie płynęła rzeka, wpadając po chwili do niewielkiego jeziora. Miejsce wydawało się być idealne, na zbudowanie ośrodka rekreacyjnego. Cisza, spokój, tak ogromne, że słychać wyraźnie własne myśli, które mogą doprowadzić do obłędu. Wśród tej głuszy, rozległ się krzyk. Najbardziej przerażający, bolesny krzyk, jaki można sobie wyobrazić. Krzyk umierającej osoby. Dźwięk pochodził właśnie z tego domu. Gdzieś pod strasznymi, marmurowymi schodami było wejście. Wejście do koszmaru. W pomieszczeniu było kilka osób. W czarnych pelerynach, maskach. Chociaż byli wśród ludzi sobie znanych, nie chcieli pokazywać twarzy. Nie mogli pozwolić sobie na to, by ktoś zauważył, jak krzywią się, widząc wijące się z bólu ciało. Jak oczy robią się smutne, słysząc błagania, by wreszcie ktoś zakończył te cierpienia. Spod jednej z peleryn wystawały jasne pasma włosów. To dzięki nim dziewczyna go rozpoznała. Była zła, że po jej domu pałętają się osoby, których nigdy nie widziała. Co gorsza, panoszą się, jakby byli u siebie. Wszędzie wchodzą, zaglądają, nie pozwalają na chwilę prywatności. Rozumiała, że długo nie była w domu, ale nie był to jeszcze powód, by zajął go ktoś inny. Gdyby tylko ojciec się o tym dowiedział…Właśnie, gdyby się dowiedział, co by zrobił? Nie miała pojęcia, przecież teraz zupełnie go nie znała. Sprawnie wyminęła stojących przy wejściu ludzi. Próby zagrodzenia jej drogi kończyły się z chwilą rzucenia przez nią niezwykle wymownego spojrzenia. Stanęła obok wysokiego blondyna, który wciąż trzymał wyciągniętą w kierunku leżącego mężczyzny różdżkę.

-Nie powinno cię tu być, to nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie- powiedział cicho, nie patrząc na nią

-Cały dom nie jest dla mnie zbyt odpowiedni, odkąd wy się tu pojawiliście. Swoją drogą, mogliście przynajmniej posprzątać. Byłoby przyjemniej.

-Nie jesteśmy tu od sprzątania Aleandro. Mogliście pomyśleć o tym zanim pozbyliście się wszystkich skrzatów.- Mężczyzna mruknął ledwo słyszalnie.

-Dosyć niepoważne byłoby zostawienie ich w domu, do którego nie wiadomo, czy kiedykolwiek ktoś wróci.

-Ty wróciłaś. A doskonale wiemy, że powinnaś być  w szkole. Tutaj nie jest bezpiecznie.

-W szkole też nie jest. Myślę, że tata wolałby, żebym była z kimś, kto mnie obroni, a nie zacznie krzyczeć i uciekać, tak jak to robią…wszyscy

-To, co wolałby Frollo, jest akurat mało istotne, biorąc pod uwagę, że go nie ma tutaj, oraz w żadnym znanym nam wszystkim miejscu.- powiedział dobitnie mężczyzna, odwracając głowę w kierunku dziewczyny. Mimo srogiego, ledwo widocznego przez maskę spojrzenia, można było zauważyć ogromną troskę w stalowych oczach. Ciemnowłosa ją widziała, wiedziała  o niej, ale miała do niego żal, że wypowiedział te słowa. Od długiego czasu tłumaczy sobie, że jej ojciec niedługo wróci, że zniknął, by zrobić coś ważnego, by ją ochronić. Ale tak nie było. Potrzebowała go. Każde dziecko potrzebuje ojca, a ona miała dopiero piętnaście lat. To za mało, by wytrzymać bez niego. Smutny, pełen wyrzutu wzrok ciemnoniebieskich oczu spotkał się ze stalowymi tęczówkami. Przez te krótką chwilę wszystko to, co działo się dookoła przestało być ważne. Po prostu stali, usiłując dostrzec w sobie coś więcej, niż drugie chciało pokazać. Dopiero po jakimś czasie zaczęły docierać do nich głosy innych, jęki leżącego na podłodze mężczyzny. Alea odwróciła wzrok i spojrzała na ledwo poruszające się już ciało.

-On i tak nic wam nie powie. Nic nie wie.- powiedziała sucho, a po chwili dodała pełnym kpiny głosem.- Banda  nieudaczników, znowu złapaliście kogoś, kto nie ma o niczym pojęcia. Marnujecie tylko czas i dokładacie sobie więcej roboty. Dobijcie go, to nie jego wina, że trafił na kretynów. – Ignorując pomruki niezadowolenia wyszła z pomieszczenia, kierując się powoli schodami na górę. Zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy poczuła czyjąś dłoń, mocno ściskającą jej rękę. Zamknęła oczy, pozwoliła, by ten ktoś zrównał się z nią. Otworzyła je dopiero wtedy, kiedy poczuła jak lodowata dłoń ściera z jej policzka łzy, które zdążyły wypłynąć. To był on. W tej chwili najważniejszy mężczyzna w jej życiu. Jedyny obecny mężczyzna w jej życiu. Odkąd w pobliżu nie ma nikogo bliskiego, to właśnie on, Lucjusz Malfoy został jedynym stałym punktem w jej życiu.  To on zawsze ratował ją z opresji, to z nim mogła porozmawiać. Tylko on ją rozumiał.

-On wróci Alea, kiedy tylko zrobi się bezpieczniej, kiedy nie będzie już narażać ciebie i twojej mamy na niebezpieczeństwo.

-Myślisz, że zostawienie mnie  pod opieką Śmierciożerców jest przejawem troski?

-Kto inny zgodziłby się tobą zająć?- Lucjusz uśmiechnął się kpiąco do dziewczyny. Mimo wciąż obecnej maski obojętności, ona również była dla niego ważna. Ojciec Alei był jego przyjacielem, znali się od lat. Czuł się za nią odpowiedzialny, właściwie, zastąpił jej ojca. Przygarnął ją do siebie silnym ramieniem, chcąc, by poczuła, że nie jest sama. Dla kogoś stojącego obok, ten widok mógłby wydawać się nieprawdopodobny. Lucjusz Malfoy, jeden z najokrutniejszych Śmierciożerców, niewątpliwie niezwykle oschły w kontaktach międzyludzkich, wydaje się, że właściwie jest bez uczuć. Właśnie ten Lucjusz Malfoy stał na środku tych strasznych schodów, ściskając mocno piętnastoletnią dziewczynę, przekazując jej ogromną ilość niemal rodzicielskiej bliskości. Kto by pomyślał, że stać go na coś takiego?

Alea powoli uniosła powieki, zza okna wpadały pojedyncze promienie światła. Podniosła się i usiadła na łóżku, przecierając zaspane oczy. Wskazówki zegara stojącego na komodzie ustawiły się na godzinie ósmej. Postawiła stopy na zimnej podłodze i najciszej jak mogła, udała się w stronę łazienki. Na szafce stojącej przy drzwiach wszystko było już naszykowane. Świeże ręczniki,  przybory kosmetyczne, ubrania. Skrzaty zadbały o wszystko. Powolnym ruchem zdjęła z siebie długą koszulkę w której spała, a następnie weszła do wanny, rozkoszując się ciepłem wody. W tym dniu było coś dziwnego. Tego dnia miało stać się coś więcej, miała dowiedzieć się czegoś więcej. Jej myśli uciekały już w przyszłość sprawiając, że była jakby poza rzeczywistością. Wszystkie czynności wykonywała zupełnie machinalnie. Tak machinalnie, że z letargu wydarł ją dopiero głos Dracona, który siedział w jej tymczasowym pokoju. Mówił coś, sądząc po gestykulacji było to bardzo ważne. Zobaczył, że dziewczyna go nie słucha, zamilkł. Przyglądał się jej uważnie, chcąc dostrzec, czym spowodowany jest jej stan. Obudź się. Jeszcze jedna próba nawiązania kontaktu, tym razem skuteczna.

-Jesteś już gotowa? Możemy się przenieść?

-Tak, myślę, że tak. Będziemy sami?

-Moi rodzice nie są  osobami, które chciałoby się zobaczyć na Pokątnej. Właściwie sam nie jestem.

-Dlatego to mamy?- spytała, wskazując na długie, czarne szaty, które blondyn przerzucił sobie przez ramię.

-Tak, może dzięki temu nikt nie zwróci na nas zbyt dużej uwagi. – Dracon mówiąc to, pomógł Alei się ubrać, dyskretnie zerkając, czy jej oczy nadal mają złą, bursztynową barwę. Ku jego uldze, zmieniły kolor na niebieski. –Daj rękę.- nakazał, a po chwili Alea znowu poczuła to nieprzyjemne uczucie wirowania, chociaż tym razem, zniosła to o wiele lepiej. Otworzyła oczy, kiedy poczuła, jak jej nogi zatapiają się w miękkim śniegu. Rozejrzała się dookoła. Ulica pokątna była…magiczna. Cudowne kamienice, niesamowite sklepy i piękna, wielka, stojąca na samym środku placu choinka. Poczuła lekkie szarpnięcie, więc odwróciła się w stronę Dracona, obdarzając go pełnym oburzenia spojrzeniem.

-Sklep Ollivandera musisz znaleźć sama, jest więcej ludzi, niż podejrzewałem, nie możemy ryzykować, że ktoś nas zobaczy. Różdżkę masz w kieszeni szaty, jak coś, będę niedaleko. Jasne?

-Jasne.- odpowiedziała najbardziej pewnym głosem, na jaki było ją stać i nie czekając na nic, odeszła we wskazanym kierunku. Dracon zniknął z jej oczu niezwykle szybko, ale to wcale nie spowodowało u niej spadku pewności siebie. Wręcz przeciwnie, nabrała więcej tylko sobie znanej mocy. Sklep z różdżkami znalazła szybko, za sprawą dobrze widocznego, chociaż nieco uszkodzonego przez czas szyldu. Popchnęła delikatnie drzwi, by znaleźć się w środku. Zlustrowała dokładnie całe, ciasne pomieszczenie. Ściany od góry do dołu osłonięte były różdżkami, na starej, drewnianej ladzie leżały stosy papierów, kilka małych świeczek i pojedyncze pudełka. Sam Ollivander przyszedł dopiero po chwili, słysząc, że w jego sklepie ktoś się znajduje.

-Witam serdecznie, w czym mogę pomóc? Potrzebna nowa różdżka?

-Właściwie…- zaczęła niepewnie.- Różdżkę już mam, potrzebuję tylko pomocy.

-Coś jest z nią nie tak? Zniszczyła się? Ręczę za każdą różdżkę którą wykonam. Mogę ją zobaczyć? – Alea ostrożnie wyjęła drewniane pudełko i położyła je na ladzie. Ollivander przyjrzał się jej badawczo, po czym wyjął przedmiot. Z każdą chwilą robił się coraz bardziej blady.

-Coś nie tak?- spytała przestraszona

-To twoja różdżka młoda damo?

-Tak, moja. Coś jest z nią nie tak? To pan ją zrobił?

-Jeżeli moje myślenie jest dobre…to to maleństwo jest starsze od naszej dwójki razem wziętej. Nie ja ją zrobiłem, ale przez pewien czas była u mnie. Sporo się o niej nasłuchałem i…-urwał po chwili, patrząc sceptycznie na dziewczynę. – Czemu tu przyszłaś? Czego chcesz?

-Spokojnie, nie chcę nic zrobić. Chcę się tylko czegoś o niej dowiedzieć. Skierowano mnie do pana, tylko pan może mi pomóc.

-Tak…zgadza się, tylko ja…Skoro twierdzisz, że różdżka jest twoja, powinnaś ją znać, a ona powinna znać ciebie. Muszę mieć pewność, że do siebie należycie.

-Co mam zrobić, żeby pan mi uwierzył?

-To bardzo specyficzna różdżka. Ma tylko jednego właściciela, tylko on może nią operować. – powiedział tylko i spojrzał na nią wyczekująco. Alea westchnęła ciężko, tego właśnie się obawiała. Musi rzucić zaklęcie, ale jakie, skoro żadnego nie zna. Co zrobi, jeśli różdżka źle zareaguje. Wzięła ją do ręki i zamknęła oczy, poczuła przyjemne ciepło bijące z przedmiotu. W głowie pojawiło się słowo, jedno słowo, które powinna teraz wypowiedzieć. Otworzyła oczy, spojrzała na różdżkę, która jakby dodawała jej pewności siebie. Ledwo słyszalnie wypowiedziała formułę zaklęcia, znanego tylko jej. Pergamon. Wszystkie stojące na ladzie świeczki zabłysnęły dzikim płomieniem, a na twarzy Ollivandera pojawił się prawie niezauważalny uśmiech.

-Znałem osobiście tylko dwie osoby, które potrafiły użyć tego zaklęcia. To bardzo stara i trudna magia. To zabawne, pierwsze zaklęcia, które padały z ich ust, to właśnie to. Ahh Frollo był takim obiecującym, młodym czarodziejem, szkoda, że tak skończył, a jego syn, Clawten, jego szkoda najbardziej, biedaczek…

-O czym pan mówi?

-Z całą pewnością słyszałaś. Frollo Salarin, pochodził z bardzo potężnej, starej rodziny czysto krwistych czarodziejów. Ależ był dumny ze swojego pochodzenia, aż za bardzo, można, by powiedzieć. Kiedy skończył szkolę postawił sobie za cel pozbycie się tych, jego zdaniem gorszych od siebie. Chodziły pogłoski, nie wiem na ile są prawdziwe, że miał wiele wspólnego ze Śmierciożercami, a jego żona…och, pasowali do siebie. Nie mam pojęcia jak się poznali. W końcu on mieszkał tutaj, Niobe we Francji, ale cóż, czysto krwiste rody zawsze się złączą. Biedny był ten ich syn, dobry był z niego chłopak, ale przecież nie mógł buntować się w nieskończoność. Szkoda ich, szkoda, to byli zdolni czarodzieje, tylko trochę zbłądzili…

-Co się z nimi stało?

-Zniknęli, cała rodzina zniknęła. Zupełnie nie wiadomo co się z nimi stało, ludzie gadają, że  i ich w końcu dorwali. A biorąc pod uwagę to, jakie mieli stosunki z innymi czarodziejami jest to bardzo prawdopodobne. Ale my przecież nie o tym! Chciałaś się dowiedzieć czegoś  o różdżce, tak? Pokaż, co my tu mamy…jedenaście cali, sztywna, włókienko ze smoczego serce i och, tak, to z pewnością ona. W całym moim życiu spotkałem tylko jedną taką różdżkę. Ma niezwykłą historię, od setek lat służy Salarinom, niezwykłe połączenie, nikomu innemu potem się nie udało…miałem ją tyle czasu u siebie, a nigdy nie zastanawiałem się nad jej wyjątkowością…

-Co jest w niej takiego niezwykłego?

-To, moja droga, że normalne różdżki są wykonane z jednego rodzaju drewna. A ta, ma w sobie dwa i to nie byle jakie. Cis, bardzo rzadko używany do wytworu różdżek, przyciągają czarną magię, reputację mają dosyć mroczną i dziki bez, czarodzieje boją się potęgi, jaką może mieć wykonana z niego różdżka. Połączenie tych wszystkich elementów dało różdżkę idealną do czarnej magii, oddaną właścicielowi, niezwykle potężną. Nie spodziewałem się, że do kogoś trafi, biorąc pod uwagę, że nie wybrała ani Frollo, ani Clawtena.  Pamiętam, jak bardzo zaskoczyło mnie, kiedy wybrała sobie małą uroczą dziewczynkę, córkę Salariów, biedaczka długo się nią nie nacieszyła.

-Coś się z nią stało?

-Cóż…to bardzo specyficzna rodzina, w której priorytetem jest to, by ród nie wymarł. Córka nie przedłuży rodu, więc nie była im do niczego potrzebna…nie zawracali sobie głowy jej wychowaniem. Podobno wysłali ją do szkoły we Francji…ale tam nikt o niej nie słyszał. Jak jej było na imię…Aleandra? Tak, tak, Aleandra. Szkoda dziewczyny, bardzo szkoda… Coś się stało moja droga? Bardzo zbladłaś.

  

Alea stała w miejscu zupełnie zamurowana. W głowie miała coraz więcej pytań. Czemu uważa się, że została zabita przez własnych rodziców? Czemu?  Kim była? Kim byli ludzie, u których mieszkała, czy oni też byli w to zamieszani?  Kim byli otaczający ją ludzie? Co tak naprawdę stało się tamtego dnia, kiedy straciła pamięć? Tylko jedna osoba może wiedzieć o niej cokolwiek. Tylko jedna osoba może jej pomóc. Tylko jedna osoba, do której pała tak ogromną nienawiścią, chociaż nie jest świadoma jej pochodzenia.

Jeżeli chciecie się czegoś dowiedzieć, upewnić, czy zwyczajnie pozawracać dupę, pamiętajcie, że bardzo lubię pytania.