28. Exorde

Koniec. Nie ma już zupełnie nic. Największa pustka jaką można sobie wyobrazić wypełniła wszystko. Zupełnie nie zwracała uwagi na otoczenie. Nie odwracała się, kiedy na kogoś wpadła. Nie przejmowała się tym, że śnieg sypie od kilku godzin, a ona wciąż idąc, cała pokrywa się białym puchem. Zapomniała o tym, że trzęsie się z zimna. Że robi się późno. Że tak właściwie nie wie, dokąd idzie. Chwiała się, stawiając kolejne kroki, by w końcu upaść i usiąść bezradnie na zamarzniętym krawężniku. Skuliła się, obejmując ramionami nogi. Położyła trzęsącą się brodę na kolanach. Ludzie przechodzący obok patrzyli w jej stronę, ktoś nawet podszedł i zapytał, czy nie potrzebuje pomocy. Nie odpowiedziała. Nie potrafiła wydobyć z siebie żadnego słowa bez ryzyka, że jej głos nie przerodzi się  w szloch. Po jej twarzy płynęły łzy, płynęły strumieniami, jakby chciały jak najszybciej pozbyć się smutku, który się w niej znajduje. Długie, ciemne włosy były zupełnie mokre, gdzieniegdzie błyszczały w nich maleńkie, śnieżne kryształki. Coś, co jakiś czas temu było makijażem, teraz spływało po twarzy, tworząc zmieszaną ze łzami cienką lodową taflę. Dokładnie taką, jaka otaczała ją każdego dnia. Zawsze przez nią odgrodzona, od wszystkich. Wszystkich, którzy bali się ją zburzyć, nie chcąc poranić się odłamkami. Ledwo otwierała swoje ciemnoniebieskie oczy. Przez zmęczenie i mróz, który niemal sklejał jej rzęsy. Tej zimy było wyjątkowo mroźno. Chłód przeszywał do szpiku kości. Nikt przy zdrowych zmysłach nie przebywałby poza domem dłużej, niż było to konieczne. Ale przecież ona do nich nie należała. Nie była w domu od kilku godzin. Teoretycznie powinna już tak przemarznąć, że nie byłaby w stanie się ruszać. Ale przecież ona była inna. Temperatura panująca na dworze nie była tak niska jak w jej wnętrzu. Czym więc wytłumaczyć stan, w jakim się znajduje? Pustką. Świadomością, że traci wszystko. Wcale nie wpadła na Dracona kilka dni po sylwestrze. Nie było go w klubach, w pracy, w domu. Zniknął, tak jak jej obiecał. Nie miała z nim zupełnie żadnego kontaktu, nikt nie chciał jej nic powiedzieć. Nagle wszyscy stali się tak zajęci swoimi sprawami, że przestało ich obchodzić, co się u niej dzieje. Mauro i Vincent czasem zadzwonili, by spytać czy wszystko w porządku. Adam i David odwiedzili ją raz czy dwa, porozmawiali przez chwilę i znów wracali do swoich zajęć. A Marlene…Marlene nie kontaktowała się z nią wcale. Gdy przypadkiem spotkały się gdzieś na ulicy rzucała jej tylko suche powitanie i odchodziła szybkim krokiem. Jakby to, że Dracon wyjechał było winą dziewczyny. Wyjechał, bo chciał. Przecież ona nie mogła nic zrobić. Przecież w jego życiu nie znaczyła nic. Otarła łzy wierzchem zmarzniętej dłoni. Czemu płakała? Co takiego stało się w życiu Alei Salarin, że pokazała co czuje? To, że zorientowała się, że zostaje zupełnie sama. Przyjaciele się od niej odwrócili. Livia znika na całe dnie, nie mówi jej niczego. Matt. Matt był jedyną osobą, której Alea była pewna. Wiedziała, że on jej nie zostawi.

-Przepraszam Alea…po prostu nie mam już siły o ciebie walczyć

Jak mogła dopuścić do takiej sytuacji. Jak mogła pozwolić, by ktoś, kto ją zaakceptował taką jaka jest musiał o nią walczyć. Zależało jej na nim. Może go nie kochała, ale był dla niej najważniejszym facetem na świecie. Była w stanie poświęcić dla niego wiele, jak mogła mu tego nie okazywać? Podniosła zaszklone oczy do góry, kiedy zauważyła, że ktoś się przed nią zatrzymał. Blondynka mierzyła ją od góry zimnym wzrokiem.

-Nie masz nic lepszego do robot, niż użalanie się nad sobą?- spytała Marlene głosem przesyconym jadem

-Jak widać, nie- odparła Alea wstając z chodnika i stając naprzeciwko dziewczyny

-Liczysz na to, że jak zwykle ktoś tu przybiegnie i zacznie cię pocieszać?

-Jakoś ty tu jesteś- odpowiedziała Alea uśmiechając się cynicznie w jej stronę, po czym ją wyminęła i zaczęła iść przed siebie

-Nawet nie mam zamiaru robić dla ciebie czegokolwiek- syknęła przez zaciśnięte zęby

-Ty naprawdę nadal myślisz, że Draco wyjechał przeze mnie? Nie zrzucaj całej winy na mnie, nic nie zrobiłam

-I w tym problem! Nie zrobiłaś nic, by go zatrzymać

-Miałam biec za nim i błagać, by wracał? Nie bądź śmieszna. Poza tym, nawet nie wiedziałam, że wyjeżdża

-Nie rób z siebie jeszcze większej idiotki Alea.

-Naprawdę jesteś bardzo zabawna Marlene, przemiło mi się z tobą rozmawia, a teraz wybacz, śpieszę się- odparła oficjalnym tonem i szybkim krokiem zaczęła iść przed siebie

-W porządku! Leć do Matta. Kiedy Draco nie ma, tylko on ci został, no śmiało, leć, niech cię pocieszy. Ciekawe co będzie, kiedy i on cię zostawi! – Marlene wołała wściekła za Aleą, już chciała odchodzić, ale zobaczyła, jak dziewczyna zwalnia i po chwili staje w miejscu. Odwróciła się w stronę blondynki. Z odległości jaka między nimi była Marlene dostrzegła smutek który wkradł się jej na twarz, odrzucając gdzieś wściekłość. Marlene zrobiła nieśmiało kilka kroków w jej stronę i dostrzegła łzy, spływające po jej policzkach. Gdzieś w środku coś ją zakuło, chciała podbiec do Alei, by ją przytulić, porozmawiać, okazać wsparcie. Jednak na zewnątrz wciąż miała na sobie zimną i zaciętą maskę.- Co? Matt też już miał cię dosyć? – spytała głosem raniącym bardziej, niż niejedno ostrze

-Na to wygląda- odpowiedziała Alea przez zaciśnięte gardło

-Kiedy zaczniesz dostrzegać, że ludzie dookoła też mają uczucia? Kiedy przestaniesz patrzeć na wszystko tylko przez pryzmat swojej osoby? Alea nie żyjesz sama, ale jakby z premedytacją dążysz do tego, by wszyscy cię opuścili- odparła łagodniejszym już głosem- Czy tobie naprawdę na nikim nie zależy?

-Zależy mi na innych ludziach, ale nie potrafię ocenić, kto jest moim przyjacielem, a kto wrogiem

-I dlatego tak się zachowujesz?- spytała kpiąco- Dziewczyno ile ty masz lat, w jakim świecie żyjesz? Kiedy nauczysz się normalnie funkcjonować i odróżniać, kto jest dobry, a  kto zły?

Alea westchnęła cicho, po czym przeszła kilka kroków i opadła ciężko na zaśnieżoną ławkę, chowając twarz w dłoniach. Marlene walczyła chwilę ze sobą, ale i ona usiadła na ławce, zachowując odpowiednią odległość. Patrzyła na bezradną dziewczynę. Miała dwadzieścia dwa  lata, a zachowywała się jak dziecko. Nie potrafiła sobie poradzić, z otaczającą ją rzeczywistością. Naiwnie wierzyła ludziom, by po chwili odrzucić wszystkich, niczym obrażona na cały świat czterolatka.

-Gdzieś ty się wychowała dziewczyno?- spytała Marlene , wypuszczając głośno powietrze

-Sama chciałabym to wiedzieć- szepnęła Alea, odwracając głowę w stronę dziewczyny. Blondynka wyczuła nutkę żalu i goryczy w głosie znajomej, więc odwróciła się z ledwo skrywanym zainteresowaniem

-Chcesz coś przez to powiedzieć?

-Nie chcesz chyba powiedzieć, że nigdy nie zastanawiałaś się nad moim zachowaniem- odparła lekko rozbawiona

-Cóż…sądziłam, że jesteś po prostu…trochę dziwna, ale nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałam. To ma jakieś znaczenie?

-Tak, obok ciebie siedzi ktoś, kto zupełnie nie ma pojęcia kim jest

-Alea, wiesz, nie obraz się, ale gadasz zupełnie od rzeczy. Możesz wreszcie powiedzieć, o co ci chodzi? Jakoś nie mam ochoty na zgadywanie- powiedziała zniecierpliwiona Marlene

-Pamiętasz, jak rok temu nagle wyjechałam? – dziewczyna kiwnęła głową – Wszyscy myśleli, że to dlatego, że miałam problemy rodzinne,  a Livia i Matt wyjechali, by jako moi najbliżsi mnie wspierać. Ale niestety, nie wszystko jest tak, jak nam się wydaje. W zeszłym roku stało się coś dziwnego. Któregoś dnia, obudziłam się w swoim pokoju w Wilmslow i zorientowałam się, że nic nie pamiętam- widząc, że Marlene, chce coś powiedzieć uciszyła ją ruchem dłoni- Straciłam pamięć, ale nie całkowicie. Pamiętałam, czego uczyłam się na studiach, wiedziałam co dzieje się na świecie, ale nie pamiętałam ludzi. Nie byłam w stanie przypomnieć sobie nikogo. Ktoś ciągle coś do mnie mówił, opowiadał historie z mojego życia, pokazywał zdjęcia, których było bardzo mało, ale to zaczęło mnie zastanawiać dopiero jakiś czas temu. Nie potrafiłam przypisać do ludzi żadnych uczuć, nie pamiętałam czym są te uczucia. Dopiero poznając nowych ludzi coś we mnie drgnęło i pojawiło się coś, jakby zalążek jakichkolwiek emocji. Przez ten cały czas, nie przypomniałam sobie niczego, zupełnie niczego. Lekarze rozkładali bezradnie ręce, mówiąc, że nic nie da się zrobić.

-To straszne…nie miałam pojęcia…-szepnęła Marlene

-Utratę pamięci da się jeszcze jakoś przeboleć, po prostu zaczynałam od nowa. Ale jest coś, co nie daje mi spokoju. Od dłuższego czasu mam dziwne wizje, które w niczym nie pasują do tego, co mi opowiadano. Pojawiają się tam dziwni ludzie, dziwne wydarzenia, które prawdopodobnie miały jednak miejsce. Pozostaje pytanie, czemu moja rodzina, Matt i Livia tak bardzo chcą to ukryć.

-Może sami o tym nie wiedzą. Mówiłaś im o tych wizjach?

-Na początku, lekceważyli to, mówili że coś mi się wydaje, więc przestałam im mówić cokolwiek. Właściwie, nie mam pojęcia czemu mówię o tym wszystkim właśnie tobie- odparła zniechęcona i chciała wstawać, ale Marlene przytrzymała jej ramię, nakazując, by została na miejscu

-Czy ktoś jeszcze o tym wie?

-Nie, tylko Matt, Livia no i teraz ty

-Alea- blondynka popatrzyła na ciemnowłosą z powagą- Musimy dowiedzieć się, o co tu chodzi

-Czemu chcesz mi pomóc?- spytała zdziwiona

-Nie mam pojęcia- odparła szczerze- Po prostu mam wrażenie, że powinnam. -Alea popatrzyła przez chwile w oczy Marlene, doszukując się drugiego dna w wypowiedzianych przez nią słowach. Kiedy zorientowała się, że dziewczyna mówi zupełnie szczerze, podniosła się i otrzepała płaszcz ze śniegu. Podała Marlene rękę, pomagając jej wstać

-Muszę wrócić do Wilmslow, tam jest coś, co może mi pomóc- powiedziała konspiracyjnym szeptem

-Powiedz tylko kiedy- odparła Marlene z uśmiechem, chociaż coś w jej głowie mówiło, że pakuje się w ogromne kłopoty.

Siedząc w pociągu i jadąc kolejną godzinę zastanawiała się, czy przypadkiem nie oszalała. Dzień wcześniej miała ochotę zabić Aleę,  a teraz jedzie z nią, do jej rodzinnego miasta, zupełnie nie mając pojęcia, co je tam spotka. Alea nie chciała powiedzieć, co takiego znajduje się w Wilmslow. Nie mówiła właściwie nic, przez całą drogę była zajęta rysowaniem jakiegoś budynku. Zaprzestała dopiero wtedy, gdy pociąg się zatrzymał i musiały wysiadać, jednocześnie krzywiąc się z niezadowolenia, ponieważ nie skończyła rysunku.

-To gdzie teraz?- spytała Marlene okrywając się szczelniej kurtką i zakładając na ramię ciężką torbę

-Dobre pytanie- odparła Alea składając rysunek i rozglądając się dookoła

-Chcesz powiedzieć, że nie wiesz, gdzie mamy teraz iść?- spytała zła i przestraszona

-Hej, przecież wiesz, że straciłam pamięć, czego się spodziewałaś? – spytała lekkim tonem, uśmiechając się szeroko

-Ja chyba zupełnie zwariowałam, że zgodziłam się tu przyjechać. Jak ty chcesz się dostać w to miejsce, skoro nawet nie wiesz, gdzie ono jest?

-Kto powiedział, że nie wiem?- na te słowa Marlene wzniosła ręce do nieba w błagalnym geście szepcąc pod nosem

-Boże, dziękuję Ci, że nie jestem wystarczająco silna, by ją zabić. TY to powiedziałaś!

-Nie, ja tylko powiedziałam, że nie wiem, gdzie teraz pójdziemy, nie wspomniałam nic o tym, że nie wiem, gdzie mamy iść

-Czy nie możemy po prostu iść tam teraz?- spytała przez ściśnięte ze złości zęby, układając ręce w pięści

-Nie chcesz najpierw odpocząć?

-Nie! Chcę tam iść już, w tej chwili.

-Nie unoś się tak. Już idziemy skoro tak bardzo chcesz

-Świetnie- mruknęła zirytowana- Długo się tam idzie?

-Za jakieś dwie, góra trzy godziny powinnyśmy dojść

-Słucham?! Trzy godziny? W takim mrozie? Zwariowałaś?!

-Nie krzycz, to ty chciałaś iść, chciałam pojechać autobusem, ale skoro się uparłaś…

-Zamknij się- powiedziała Marlene ściskając dłonie tak mocno, że aż pobielały

-Okej- odpowiedziała Alea przyjaznym głosem, podnosząc ręce w geście poddania i zaczęła iść powolnym krokiem w stronę wyjścia z dworca

-Ja ją kiedyś jednak zabiję, przysięgam, nie wiem jak, ale zabiję- powiedziała do siebie Marlene i ociągając się, ruszyła za ciemnowłosą do stojącego na przystanku autobusu.

Usiadły wygodnie na jego końcu, nie mając najmniejszego zamiaru się do siebie odezwać. Marlene wciąż była wściekła, a Alea uśmiechając się pod nosem, kończyła szkic domu. Tym razem udało jej się skończyć przed wysiadką. Na odpowiednim przystanku szturchnęła Marlene w bok i wskazała głową wyjście. Autobus był już zupełnie pusty, bo dojechały praktycznie za miasto. Wysiadły, a śnieg pod ich stopami strzelał niemiło.

-Wiesz gdzie teraz idziemy?- spytała blondynka przesłodzonym głosem

-Mniej, więcej- odparła szczerze i wyprostowała rysunek- Musimy znaleźć ten dom

-Co to jest?

-Nie wiem, ale musimy tam iść

-Świetnie- mruknęła pod nosem Marlene- Wygląda na bardzo stary, wiesz, że może go tu już nie być?

-Jest, z całą pewnością jest i chyba nawet wiem gdzie

-Prowadź. Mam nadzieję, że to blisko- powiedziała idąc szybko za dziewczyną, chcąc jak najszybciej znaleźć się w tym domu. Była zupełnie przemarznięta

-Bliżej niż myślisz- Alea uśmiechnęła się szeroko i pobiegła przed siebie- Zobacz! –zawołała wskazując na miejsce przed sobą, gdzieś na jednym, ze znajdujących się tam pagórków- To tutaj!

-Alea…jest mały problem- Marlene stanęła obok ciemnowłosej lekko zasępiona- Ja tu nic nie widzę…

-Słucham?

-Widzę tylko jakąś górę, nic więcej

-Nie żartuj sobie ze mnie. Przecież on tu stoi

-Tu nic nie ma Alea- powiedziała dobitnie blondynka, przyglądając się dziewczynie. Zastanawiała się, czy to wszystko do był dobry pomysł. Miała wrażenie, że Alea zwariowała. Jak inaczej to wszystko wytłumaczyć? Tu nie dzieje się nic dziwnego, ona jest po prostu wariatką powtarzała w głowie Marlene. Zaczęła nawet trochę się obawiać, czy nic się jej nie stanie

-To niemożliwe. Zobacz, tutaj jest brama- Marlene parsknęła śmiechem, chcąc ukryć, jak bardzo niepewnie się teraz czuje. Nie da niczego po sobie poznać. Ale na potwierdzenie swoich słów Alea dotknęła wielkich, metalowych prętów, które głośno zaskrzypiały i odsunęły się, umożliwiając im przejście.

-Co ty przed chwilą zrobiłaś?

-Otworzyłam bramę, słyszałaś to?- dziewczyna pokiwała twierdząco głową- Chodź- Alea złapała Marlene za rękę, przeprowadzając ją przez wejście. Dziewczyna zachwiała się i musiała przytrzymać towarzyszki, by nie upaść i otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia

-Coś się stało Marlene?

-Skąd tu się wziął ten dom?- spytała trzęsącym się głosem, teraz była koszmarnie przerażona. Miała racje.

-Teraz go widzisz? To dziwne…Zaraz. To dlatego tutaj nigdy nikt nie przychodził. Nie widzieli tego domu. Chodźmy, musimy tam wejść- powiedziała Alea, ale jakby sama do siebie

-A co jeżeli ktoś tam mieszka?

-To odpowie na kilka pytań- odparła Alea ciągnąc Marlene w stronę wielkich, mosiężnych drzwi, które otworzyły się, gdy tylko dziewczyna położyła na nich dłoń.

-Nie podoba mi się tu- szepnęła Marlene, ściskając rękę przyjaciółki

-Cii- uciszyła ją- Ani słowa- powiedziała cicho, rozglądając się po pomieszczeniu. Przed nią znajdował się mały korytarz, ze starymi, drewnianymi wieszakami na ubrania. Było ciasno i zimno. Gdzieś na prawo znajdowały się drzwi do innych pomieszczeń, ale to nie one przyciągnęły tu Aleę. To wąskie, strome i bardzo stare drewniane schody na strych strzegły tego, po co przyszła. – Idziemy- oznajmiła, wspinając się po schodach, uważając, by nie narobić hałasu i niczego nie zniszczyć

-Zwariowałam, zupełnie zwariowałam- mruczała pod nosem Marlene, ale posłusznie wchodziła za dziewczyną. Stanęły przed ciemnymi drzwiami, które otworzyły się, podobnie jak wejściowe, pod wpływem dotyku. Uchyliły się z cichym skrzypnięciem, co świadczyło o tym, że nie były używane przez długi czas. Weszły do środka, rozglądając się. Pokój był raczej rupieciarnią. Wszędzie walały się stare ubrania, książki, gazety, czy fragmenty mebli. Zaciekawił ją kufer, stojący pod ścianą. Podeszła do niego, ale za nic w świecie nie chciał się otworzyć. Usiadła na zakurzonej podłodze, zastanawiając się, jak uporać się z zamknięciem, Marlene usiadła obok, przeglądając gazetę

-Dziwne-mruczała pod nosem blondynka- Czemu w tej gazecie jest tyle pustych miejsc? Powinny tu być jakieś zdjęcia, czy coś, a tu nic. Piszą jakieś niezrozumiałe brednie. Bez sensu…ej, czytałam to! – Alea wyrwała jej gazetę z rąk, serce zabiło jej mocniej. To on. To ten sam mężczyzna. Widziała go w domu Dracona, w gazecie i na zdjęciu. Tylko czemu Marlene tego nie widzi? To wszystko robi się coraz bardziej dziwne

-Jak otworzyć  ten kufer Marlene?

-Nie mam pojęcia, ma jakiś dziwny zamek, nawet nie ma miejsca na klucz…Alea nie podoba mi się tutaj

-Musimy jakoś go otworzyć, tylko nie mam pojęcia jak…

-Może trzeba powiedzieć wierszyk, albo zaśpiewać piosenkę…

-Tak, z całą pewnością…- nachyliła się do zamknięcia i przejechała palcem po ostrej krawędzi i przez nieuwagę rozcinając sobie skórę. Skrzywiła się lekko i wzięła palec do ust, by nie ubrudzić niczego krwią, która już dążyła skropić metalową przeszkodę. Ku zdziwieniu dziewczyn zamek ustąpił

-Chyba przestraszył się tej piosenki- zakpiła Alea, po czym zaczęła przeglądać zawartość kufra. Niebieskie mundurki szkolne, z wyhaftowaną literką „B” na koszuli. Marlene wzięła do ręki dziwne zwoje pergaminu i zaczęła czytać ich zawartość

-Nie są po angielsku- mruknęła zdziwiona i oddała je ciemnowłosej

-To francuski- oznajmiła Alea

-Znasz?

-Tak…rodzice są bardzo przeczuleni na punkcie edukacji. Ja i moja siostra od dziecka uczyłyśmy się kilku języków- odpowiedziała, przeglądając ksiązki, które się tam znajdują. „ Eliksiry dla zaawansowanych”, „ Podręcznik transmutacji dla zaawansowanych”, „Teoria obrony magicznej” . Spakowała do swojej torby cztery książki, jedną rolkę pergaminu, mundurek i podłużne, zamknięte pudełko, którego zawartości nie znała, ale była pewna, że powinna je zabrać

-Alea…to może do kogoś należeć, nie sądzisz?

-Zobacz- podsunęła jej pod nos książkę do czegoś, co nazywało się starożytne  runy. Pierwsza strona, co jest tam napisane?

- „Runy dla zaawansowanych”

-Niżej

-Własność A. Salarin…och…-Marlne podrapała się po głowie lekko zmieszana

-Chyba jednak to należy do mnie

-Wygląda na to, że wszystko jest twoje. Tylko czemu ktoś to ukrył?

-Muszę się z tym wszystkim zapoznać, na spokojnie, u siebie. Teraz ktoś mógłby nas zobaczyć. –powiedziała Alea, po czym zamknęła kufer i wstała szybko, rozglądając się jeszcze po pokoju. Podeszła do czegoś, co stało w rogu pomieszczenia, przykryte błyszczącą, niebieską zasłoną. Zdjęła ją i kaszląc od kurzu, który wzniósł się w powietrze przyjrzała się swojemu lustrzanemu odbiciu. Otworzyła szeroko oczy i lekko rozchyliła usta, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Obok niej, zamiast Marlene stał wysoki, długowłosy blondyn, patrząc na nią swoimi tajemniczymi oczyma, jednocześnie się uśmiechając. Odskoczyła od lustra jak oparzona, prawie przewracając się o stojące za nią krzesło

-Musimy stąd iść Marlene, jak najszybciej…