23. Leave her

music?

Wysoki, blond włosy chłopak uśmiechał się radośnie ze zdjęcia. Stanowczym ruchem ręki przygarnął do siebie dziewczynkę o kasztanowych włosach. Mogła mieć 10 lat, nie więcej. Mieli identyczne oczy, rozglądające się dookoła z ciekawością. Stali pewnie, wyprostowani, niezwykle dumni. Szczęśliwi? Mocny uścisk ukazywał, jak bardzo są dla siebie ważni. Obraz zaczął się rozmazywać, kształty przestały być ostre, kolory jakby mniej intensywne. Zacisnął mocno powieki, nie chcąc, by nawet niewielka łza wydostała się na zewnątrz. Przejechał dłonią po ramce zdjęcia i z ciężkim westchnięciem schował ją ponownie do walizki. Podniósł się ze starego fotela i podszedł do stojącego pod ścianą lustra. Zobaczył w nim swoją zmęczoną twarz. Długie, blond włosy, związane w kucyk nie wyglądały już tak dobrze. Czarna koszulka opinała imponujące mięśnie, dłonie, mocno zaciśnięte w pięści, były schowane do kieszeni brązowej, skórzanej kurtki. Obok niego pojawiła się piękna, długowłosa dziewczyna ze zdjęcia, starsza o kilka lat. W ciemnoniebieskich oczach radośnie błyszczały wesołe iskierki. Jedynie ironiczny uśmiech mógł zdradzać jej naturę. Za nimi stała dwójka dorosłych ludzi. Ciemnowłosa kobieta nieśmiało wychylała się zza dziewczyny, uśmiechając się promiennie. Wysoki mężczyzna z jasnymi, lekko przyprószonymi siwizną włosami wystawiał ponad nimi głowę. Chłodne spojrzenie i surowy wyraz twarzy ustąpił, gdy położył rękę na ramieniu chłopaka. Odruchowo dotknął miejsca, gdzie powinna spoczywać dłoń, ale jej tam nie było. Tak samo, jak obok nie było dziewczyny. Wiedział, że się nie pojawią się naprawdę, ale mimo to, ciągle patrzył w lustro. Za każdym razem, gdy przed nim stawał, wiedział, że ich zobaczy. W tym lustrze jedynie naprawdę szczęśliwy człowiek widzi tylko swoje odbicie. Zamknął oczy, a w jego głowie pojawiło się jedno ze wspomnień

-Claw, proszę, nie możesz się teraz od nas odwrócić- kobieta z rozpaczą usiłowała przemówić synowi do rozsądku

-Nie widzę powodu, żeby dłużej z wami mieszkać. Jestem pełnoletni, mogę robić to, co mi się podoba

-Masz dopiero 17 lat! Gdzie chcesz zamieszkać?

-To wystarczający wiek, by zacząć samodzielne życie. Wynająłem pokój w Hogsmeade

-Chcesz ją zostawić?- kobieta postanowiła zmienić taktykę- Ona Cię potrzebuje!

-Potrzebowała. Zrobiliście z niej swojego klona, marionetkę która ślepo wierzy w każde wasze słowo

-Proszę, nie mów tak…

-A co mam mówić? Odkąd posłaliście ją do tej szkoły…

-Szkoła nie ma z tym nic wspólnego! Czy to źle, że chcemy, żeby szanowała to, co było nam wpajane od pokoleń? By zdobyła dobre wykształcenie?

-Krzywdzicie ją. Jesteście zaślepieni przez swoją obsesję

-O czym Ty mówisz?

-Macie obsesję na punkcie czystości krwi. Nie akceptujecie nikogo, kto pochodzi z innej rodziny, nie ważne, jak dobrym byłby czarodziejem. Wiem co nam wpajaliście. Wiem jaki jest nasz ród, wiem jakie mamy tradycje, ale czemu nie pozwolicie jej samej zadecydować, jaka chce być?

-Jest taka młoda, nie wie, co jest dla niej najlepsze…

-A wy wiecie prawda? Wzruszające. Nie rozumiem tylko, czemu nie mogła pójść do Hogwartu, mielibyście ją przy sobie, by ją spokojnie kontrolować i pilnować, by przypadkiem nie zbliżyła się no nikogo  z mugolskiej rodziny

-Nie poszła o tej szkoły właśnie przez to, że przyjmują tam teraz wszystkich

-Jakoś sześć lat temu wam to nie przeszkadzało- odparł coraz bardziej rozzłoszczony Claw

-Wtedy nie było tak dużo szlam

-Musisz tak ich nazywać? To zwykli czarodzieje, niektórzy bardziej zasługują na to miano, niż niejeden czysto krwisty ród

-Nie waż się tak mówić w tym domu. Nie zapominaj kim jesteś!- szepnęła przestraszona kobieta, rozglądając się na boki

-I Ty się jeszcze dziwisz, że nie chcę z wami mieszkać? Mam dosyć tych uprzedzeń i wywyższania się. Accio kufer. – warknął zniecierpliwiony i wyszedł z pokoju unosząc przed sobą ogromny bagaż.

-Claw, Claw! Zaczekaj!- zatrzymał się, gdy usłyszał za sobą wołanie i szybkie kroki na schodach

-Coś się stało?

-Czemu się wyprowadzasz Claw?- na te słowa chłopak kucnął przy dziewczynie i chwycił jej drobne dłonie w swoje

-Nic mnie już tutaj nie trzyma. Zaraz jedziesz do szkoły, nie będę Ci więcej potrzebny

-Zawsze będziesz mi potrzebny- obruszyła się dziewczynka- Jesteś moim bratem! Coś się zmieniło? Wcześniej się cieszyłeś kiedy jeździłam do szkoły, chociaż byliśmy tak daleko.

-Ale teraz zaczynasz prawdziwą naukę. To nie będą takie zajęcia jak do tej pory. Będziesz musiała poświęcać bardzo dużo czasu na naukę zaklęć, czekają Cię eliksiry, a dobrze wiesz, że musisz być z nich najlepsza

-Czemu mam wrażenie, że nie chcesz mnie więcej widzieć?- spytała dziewczynka, usiłując opanować trzęsący się głos

-Jak mogłaś tak pomyśleć? Jesteś moją siostrą, nie mógłbym Cię zostawić. Po prostu teraz będziemy mieć bardzo dużo zajęć, przez co nie będziemy mieć tak dużo czasu

-Zawsze odprowadzałam Cię na peron…

-Teraz musze jeszcze coś załatwić. Alea, popatrz na mnie- dziewczynka podniosła do góry zaszklone oczy- Nie płacz. Wszystko będzie dobrze, jasne? Nie daj się złamać, nikomu. W końcu nazywasz się Salarin. My nikomu nie ulegamy

-Będę za Tobą tęsknić…Czemu nie mogłam pójść do Twojej szkoły?- szepnęła, wycierając mokre policzki

-W Beauxbatons będzie Ci dobrze. Podobno to szkoła dla takich jak Ty. Jeszcze się spotkamy maleńka, obiecuję.- przyciągnął do siebie siostrę i przytulił z całych sił. Wiedział, że nie ma odwrotu. Było dla niego jasne, że bezpowrotnie coś straci i być może będzie chciał to naprawić jakimiś błahymi i mizernymi działaniami. Ale wtedy będzie już za późno.

Otworzył oczy. Cała trójka wciąż przy nim była. Tęsknił za nimi. Mimo tego, ze czuł do nich ogromny żal, wręcz nienawiść za to, jak traktowali innych, co zrobili z jego małą siostrzyczką, byli jego rodziną. Teraz by tak nie postąpił. Nie zostawiłby ich. Jej. Gdyby wiedział, co się szykuje, co będzie się działo za kilka lat…Może gdyby przy niej został, nie doszłoby do tego, może byłaby bezpieczna. To nie musiałby się tak skończyć. Otarł wierzchem dłoni łzy, spływające po policzkach, a dziewczyna uśmiechnęła się do niego pocieszająco. Odwrócił się od lustra, odcinając się od wspomnień. Chwycił walizkę w jedną dłoń, a  w drugiej spoczęła różdżka. Wszystko dookoła zawirowało, przedmioty i meble zmieszały się ze sobą, a on poczuł nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Po chwili wszystko wróciło do normy. Znajdował się w przestronnym, jasnym i zimnym salonie, obok dużej kanapy.

-Wreszcie jesteś Claw

-Proszę wybaczyć pani Assassin. Miałem coś do zrobienia. Coś się stało?

-Znowu się spotkali. Nie wiem po co, nie wiem przez ile czasu, ale robi się coraz gorzej. Nie umiemy sobie z tym poradzić

-Byli przy niej?

-Tak, cały czas, ale kiedy są razem nie mogą nic zrobić. Ta głupia dziewczyna chyba nie rozumie co się do niej mówi

-Nadal się go boją? – spytał Claw, ignorując uwagę o dziewczynie

-To raczej nic dziwnego

-To co ja mam niby zrobić? Mówiłem, że działam na własnych zasadach

-Oni chcą, żebyś wrócił

-Nie bądźcie śmieszni. Dobrze wiecie, że nie mogę. Przecież to by wszystko zepsuło

-Tobie byłoby to na rękę, nie chciałeś tego

-Teraz to czego chciałem, a czego nie, jest bez znaczenia. Tylko bym jej zaszkodził. To już nie jest ta sama osoba

-Zostawiłeś ją zupełnie samą

-Nie zwalajcie wszystkiego na mnie. Wiem, że popełniłem błąd, ale to i tak by się stało- warknął rozzłoszczony

-Nie dziw się, że uległa. Nie miała wsparcia. Była wściekła, że o niej zapomniałeś, dlatego odrzuciła wszystko to, czego jej nauczyłeś

-Wcale o niej nie zapomniałem- syknął przez zęby

-Ona o tym nie wie, Claw. Słuchała rodziców, bo tylko oni przy niej byli. Nie było obok niej nikogo, kto mógłby przemówić jej do rozsądku, pogubiła się. Nie możesz się od niej odwrócić tylko dlatego, że stała się taką osobą, której nie do końca akceptujesz. Wiesz, że teraz jest inaczej

-Kiedyś sobie wszystko przypomni, znowu będzie taka jak oni. Jak oni wszyscy!- powiedział wściekłym, łamiącym się głosem- Jak mogę zaakceptować kogoś, z kim przez lata walczyłem?- szepnął, osuwając się bezwładnie na kanapę, po czym schował twarz w dłonie. Starsza kobieta usiadła obok niego i położyła dłoń na jego plecach. Mimo swojej surowości, zachowawczości i wydawałoby się, zupełnego braku uczuć współczuła mu. Wiedziała, w jak ciężkiej znalazł się sytuacji i że nie ma takiego wyjścia, które by nikomu nie zaszkodziło.

-Nie możesz jej znowu zostawić Claw. Musisz pamiętać, że to Twoja siostra, nawet jeżeli ona sama o tym zapomniała.